Het was een heftige week
Door: Jeanette Hoegee
Blijf op de hoogte en volg Jan & Jeanette
14 Maart 2016 | Madagascar, Toamasina
Na de vorige blog is er weer een week voorbij gevlogen. Vorige week dinsdag was het “Womens Celebrationsday” Dat is een nationale feestdag hier in Madagskar. Iedereen van de locale bevolking is vrij, behalve hier op Mercy Ships. Wij werkten die dag gewoon. En omdat het hier een hele bijzondere dag is heeft mijn collega de volgende dag een bos bloemen aan de locale daycrew aangeboden om ze te bedanken dat zij ondanks de feestdag gewerkt hebben. Naast onze tent werd er op die dag een klein feestje gevierd. Het was screeningsday voor de VVF vrouwen. Dat zijn vrouwen die na een lastige geboorte urine of faeces lekken. Dat is hier echt vreselijk. Die vrouwen hebben echt geen goed leven dan. Het is dan ook een feest voor hen om geopereerd te worden. En omdat het screnen van deze groep samenviel met “ Womens Celebrationsday” was de boel versierd en kregen zij lekkere hapjes een een lunch aangeboden. De daycrew maakte muziek en met elkaar werd er voor deze vrouwen gedanst. Het was echt een feestje.
Dat het screenen van de patienten niet altijd een feestje is, bleek vorige week donderdag wel uit het verhaal van de teamleider van het team “ Screening”. Zij sprak over de ruim 5000 patienten die niet geholpen konden worden. Zij die geen ticket voor een operatie krijgen. Soms omdat zij te ziek zijn, soms omdat zij onderliggend lijden hebben wat niet behandeld kan worden, soms omdat het wel erg is wat zij hebben maar niet levensbedreigend. Dat is de andere kant van de successtory. Wij staan er zelf ook niet altijd bij stil, maar als je met de mensen van het screeningteam spreekt hoor je de pijn in hun stem en zie je soms de ellende in hun ogen. Ik heb dan ook veel respect voor deze mensen.
Wat ook een hele uitdaging hier is om alle patienten te combineren met de juiste chirurgen en ze dan op tijd op het schip te laten zijn. Je kan je voorstellen dat als er een plastische chirurg voor 3 weken is er veel plastische operaties gepland moeten zijn. Als er een kinderorthopeed is kun je beter geen liesbreukjes op het schema zetten enz. De meeste chirurgen komen vanuit de hele wereld en hebben maar een paar weken beschikbaar. Zij worden snel ingewijd in alle procedures en gaan op dag 1 al aan de slag. Tijd verspillen is weer een patient minder die geholpen wordt.
Ik heb veel respect voor de organisatie en het personeel van de OK die dit allemaal zeer professioneel laat verlopen, ondanks de verschillende culturen en nationaliteiten. Daarnaast moeten de patienten vaak 4 of 5 dagen reizen om hier te komen. Deels met de bus, deels met een boot soms of vaak het eerste stuk bij voet. Zij overnachten niet een leuk bed & breakfest, maar slapen dan op straat of bij de bushalte.
Dinsdagavond heb ik met nog 9 anderen een rondleiding van Jan gehad door de machinekamer en alle technische ruimtes. Ik moet eerlijk bekennen(confessiontime, zoals de amerikanen dat hier noemen) dat het veeeeel ingewikkelder is dan dat ik het in mijn blog van de eerste week heb beschreven. Jeetje, wat een machines en motoren, schakelkasten, afvaltank, grote verbrander voor al het ziekenhuisafval en grote airco`s. Het voordeel is dat ik nu meer respect heb voor zijn technische kennis. Zo heeft iedereen zijn kwaliteiten.
Tenslotte zijn wij vorige week ook geconfronteerd met het eerst patientje wat hier overleden is. Het komt gelukkig zelden voor maar het hakt er bij iedereen gelijk ook wel heel hard in. Hieronder heb ik het bericht gezet wat door Mercy Ships is gecommuniceerd. Uit respect voor de familie laat ik het hierbij. Donderdagavond hebben wij een bijeenkomst gehad waar iedereen op zijn wijze kon stilstaan bij het gebeuren. Je ziet ook als dit gebeurt er onder het personeel ook veel loskomt. Mensen die in hun persoonlijk leven iemand hebben verloren, of zieken die thuis zijn en die je ineens heel erg mist. En het werk gaat gewoon door, gelukkig maar. Die glimlach of knuffel die je de volgende dag krijgt maakt weer veel goed.
Het patientje waar Jan bevriend mee is, is gisteren verhuist naar de Hope Center, waar vandaan zij om de andere dag naar outpatient toe komt om haar wonden te laten verzorgen. Wij gaan haar zeker nog opzoeken daar. Morgenavond gaan wij een bezoek brengen aan de kinderafdeling van het plaatselijke ziekenhuis.
Afgelopen weekend hebben wij in de hitte meegedaan aan een tennistoernooi, georganiseerd door het schip. Was erg heet, maar ontzettend leuk. Jan heeft 6 liter water gedronken, kan je nagaan wat hij uitgezweet heeft. Om 8.00 uur zijn wij begonnen en om 11.00uur gestopt anders waren er gewonden gevallen denk ik. Maar zoals jullie lezen, tennisvrienden, blijven wij hier gewoon in conditie en slaan wij jullie straks weer gewoon van de baan.
Statement about Amerista for Social Media
Today our hearts are broken over the loss of a young patient.
The beautiful 5-year-old girl from Northern Madagascar passed away on board the Africa Mercy on Thursday 10 March, at 5.45pm. She died two days after a very unusual, rare and severe reaction to the surgical procedure in combination with general anaesthetic, during treatment to remove a complex tumour of her lower face and neck. Her mother had been at her bedside since their arrival to the Mercy Ship on 20 January and her senior uncle joined them Thursday evening.
Official formalities with the local authorities were completed Friday morning and the family and the body are flown back to their village in the afternoon to prepare for her funeral.
Our prayers and our love leave with them.
Dat het screenen van de patienten niet altijd een feestje is, bleek vorige week donderdag wel uit het verhaal van de teamleider van het team “ Screening”. Zij sprak over de ruim 5000 patienten die niet geholpen konden worden. Zij die geen ticket voor een operatie krijgen. Soms omdat zij te ziek zijn, soms omdat zij onderliggend lijden hebben wat niet behandeld kan worden, soms omdat het wel erg is wat zij hebben maar niet levensbedreigend. Dat is de andere kant van de successtory. Wij staan er zelf ook niet altijd bij stil, maar als je met de mensen van het screeningteam spreekt hoor je de pijn in hun stem en zie je soms de ellende in hun ogen. Ik heb dan ook veel respect voor deze mensen.
Wat ook een hele uitdaging hier is om alle patienten te combineren met de juiste chirurgen en ze dan op tijd op het schip te laten zijn. Je kan je voorstellen dat als er een plastische chirurg voor 3 weken is er veel plastische operaties gepland moeten zijn. Als er een kinderorthopeed is kun je beter geen liesbreukjes op het schema zetten enz. De meeste chirurgen komen vanuit de hele wereld en hebben maar een paar weken beschikbaar. Zij worden snel ingewijd in alle procedures en gaan op dag 1 al aan de slag. Tijd verspillen is weer een patient minder die geholpen wordt.
Ik heb veel respect voor de organisatie en het personeel van de OK die dit allemaal zeer professioneel laat verlopen, ondanks de verschillende culturen en nationaliteiten. Daarnaast moeten de patienten vaak 4 of 5 dagen reizen om hier te komen. Deels met de bus, deels met een boot soms of vaak het eerste stuk bij voet. Zij overnachten niet een leuk bed & breakfest, maar slapen dan op straat of bij de bushalte.
Dinsdagavond heb ik met nog 9 anderen een rondleiding van Jan gehad door de machinekamer en alle technische ruimtes. Ik moet eerlijk bekennen(confessiontime, zoals de amerikanen dat hier noemen) dat het veeeeel ingewikkelder is dan dat ik het in mijn blog van de eerste week heb beschreven. Jeetje, wat een machines en motoren, schakelkasten, afvaltank, grote verbrander voor al het ziekenhuisafval en grote airco`s. Het voordeel is dat ik nu meer respect heb voor zijn technische kennis. Zo heeft iedereen zijn kwaliteiten.
Tenslotte zijn wij vorige week ook geconfronteerd met het eerst patientje wat hier overleden is. Het komt gelukkig zelden voor maar het hakt er bij iedereen gelijk ook wel heel hard in. Hieronder heb ik het bericht gezet wat door Mercy Ships is gecommuniceerd. Uit respect voor de familie laat ik het hierbij. Donderdagavond hebben wij een bijeenkomst gehad waar iedereen op zijn wijze kon stilstaan bij het gebeuren. Je ziet ook als dit gebeurt er onder het personeel ook veel loskomt. Mensen die in hun persoonlijk leven iemand hebben verloren, of zieken die thuis zijn en die je ineens heel erg mist. En het werk gaat gewoon door, gelukkig maar. Die glimlach of knuffel die je de volgende dag krijgt maakt weer veel goed.
Het patientje waar Jan bevriend mee is, is gisteren verhuist naar de Hope Center, waar vandaan zij om de andere dag naar outpatient toe komt om haar wonden te laten verzorgen. Wij gaan haar zeker nog opzoeken daar. Morgenavond gaan wij een bezoek brengen aan de kinderafdeling van het plaatselijke ziekenhuis.
Afgelopen weekend hebben wij in de hitte meegedaan aan een tennistoernooi, georganiseerd door het schip. Was erg heet, maar ontzettend leuk. Jan heeft 6 liter water gedronken, kan je nagaan wat hij uitgezweet heeft. Om 8.00 uur zijn wij begonnen en om 11.00uur gestopt anders waren er gewonden gevallen denk ik. Maar zoals jullie lezen, tennisvrienden, blijven wij hier gewoon in conditie en slaan wij jullie straks weer gewoon van de baan.
Statement about Amerista for Social Media
Today our hearts are broken over the loss of a young patient.
The beautiful 5-year-old girl from Northern Madagascar passed away on board the Africa Mercy on Thursday 10 March, at 5.45pm. She died two days after a very unusual, rare and severe reaction to the surgical procedure in combination with general anaesthetic, during treatment to remove a complex tumour of her lower face and neck. Her mother had been at her bedside since their arrival to the Mercy Ship on 20 January and her senior uncle joined them Thursday evening.
Official formalities with the local authorities were completed Friday morning and the family and the body are flown back to their village in the afternoon to prepare for her funeral.
Our prayers and our love leave with them.
-
14 Maart 2016 - 20:45
Eugène En Ingrid:
Hoi Jan en Jeanette,
Wat verzetten jullie veel en goed werk. Een heftig verhaal, het overlijden van een patientje. In de gezondheidszorg maak je blije, maar helaas ook droevige momenten mee.
Ik vertelde een buurvrouw over jullie werk. Zij zei dat er onlangs een stuk over Mercy Ships in een krantje heeft gestaan. Zij zelf kent Mercy Ships al langer en ze is op de hoogte van al het goede werk dat verricht wordt door de vele vrijwilligers.
Leuk dat jullie een "technische" rondleiding hebben gehad van Jan. Zo zie je maar weer dat hulp op alle gebied nodig is om de mensen daar te helpen.
Groeten van Eugène en Ingrid
-
14 Maart 2016 - 21:15
Diana:
Lieve vrienden. Wat een verhaal weer. Wat een belevenissen weer. Feest en verdriet liggen dichtbij elkaar x waar je ook bent in de wereld. De ene is de hand de andere de voet maar je hebt elkaar nodig. Bekend liedje v Elly en Rikkert maar o zo waar. Beetje respect voor manlief hè jeanette -
14 Maart 2016 - 22:05
Inge Agterberg:
Lieve Jan en Jeanette,
Wat een indrukwekkende verhalen allemaal. Super interessant om te lezen en wat een reuring zo elke dag.Petje af voor iedereen, die zich daar zo inzetten voor al deze mensen. Nou het schiet al weer op denk ik voor jullie, tot de volgende prachtige en misschien ook wat trieste gebeurtenissen, maar dat het niet allemaal zonneschijn zou zijn,, dat wisten jullie al, al blijft het super heftig om zulke trieste gebeurtenissen ook mee te moeten maken.
Tot de volgende info,
lieve groepjes Inge -
15 Maart 2016 - 08:23
Caroline:
Beste Jan en Jeanette,
Zeker indrukwekkend om jullie verhaal te lezen. Laat staan voor jullie om dit door te maken. Alles komt dichtbij; dood, leven, gezondheid en ziekte. Het is een life changing experience. Moge de Heer jullie weer kracht geven om dit een plaats te geven en jullie de moed geven om je weer open te stellen voor alle nieuwe patiënten. Het lijkt mij nl. erg moeilijk om nu kinderen met dezelfde aandoening te mogen gaan helpen. Om onbevooroordeeld naar hen te kijken en met hen te werken.
Bedankt dat jullie dit met ons hebben gedeeld.
Zegenrijke groet, Caroline -
15 Maart 2016 - 19:31
Janny Bil:
Ha Jan en Jeannette,
Wat maken jullie een bijzondere tijd mee.Zo tegenstrijdig als maar kan.Blijdschap en vreugde,wat ligt het dicht bij elkaar.En jullie ervaren dat nu helemaal.
Hopelijk zijn de tijden van vreugde in de meerderheid in de tijd die jullie nog daar zijn.
Ieder op zijn plek Gods zegen toegewenst en liefs,Janny -
16 Maart 2016 - 08:52
Heike Witteman:
Hoi Jeanette,
Zo te lezen doen jullie daar goed werk en er komt zeker veel bij kijken. Wat ontzettend goed dat er mensen zoals jullie zijn die dit werk doen. Voor ons is zoveel normaal en vanzelfsprekend. Incontinentie na een bevalling is in Nederland geen issue( meestal) en daar heeft het impact op je bestaan. Ik zou willen dat iedereen voor een dagje in jullie schoenen kon staan en misschien zouden de meningen van velen die aan al deze luxe gewend zijn dan veranderen.
Fijn dat jullie ook daar je gedachten kunnen verzetten met een potje tennis. Lijkt me zwaar in die hitte.
Wij gaan hier het voorjaar in en de tennisparken gaan zich weer vullen. De voorjaarscompetitie begint ook bijna en dan gaat Rob( mijn man) ook weer aan de slag. Hoewel dat de vrijdagavond mannencomp. is en ik denk dat het lolgehalte daar voorop staat.
Geniet en leer van alle indrukken en bewaar ze goed.
Groetjes Heike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
