We will meet again................ - Reisverslag uit Utrecht, Nederland van Jan & Jeanette Hoegee - WaarBenJij.nu We will meet again................ - Reisverslag uit Utrecht, Nederland van Jan & Jeanette Hoegee - WaarBenJij.nu
IMG_4765[1] IMG_4769[1] IMG_4808[1] IMG_4826[1] IMG_4834[1] IMG_4899[1] IMG_4973[1] IMG_4984[1] IMG_4989[1] IMG_4998[1] IMG_0974[1] IMG_5011[1] IMG_5023[1] IMG_5003[1] IMG_5085[1] IMG_5086[1] IMG_5059[1] IMG_5043[1]

We will meet again................

Door: Jan

Blijf op de hoogte en volg Jan & Jeanette

20 Maart 2016 | Nederland, Utrecht

We will meet again………….

Als jullie deze blog lezen, dan zit ik thuis op de bank (deze blog te typen) en Jeanette is in het UMC in Utrecht en slaapt bij haar zus, Gijsje. Ik leg dit in deze blog uit. De 5e week aan boord voelde alsof we er al maanden waren. Gewend aan de crew, aan de meeste patiënten en aan de day-workers. Als er nieuwe crewmembers kwamen, voelden we ons al heel lang aan boord zitten. Het voelde goed. Maandagavond met de Mercy Ministries meegeweest naar de pedriatic ward oftwel het kinderziekenhuis in Tamatave. Trotse ouders, kleine kinderen, oude bedden, kleine kansen op beter worden. In deze setting gingen we op bezoek met ongeveer 20 personen en verdeelden we ons in groepjes om met de ouders en kinderen, vaak net geboren, 2 à 3 dagen oud, te spreken en te bidden. Wat een dankbaarheid van deze mensen in de grootste armoede. Ik moest denken aan onze dochter die in verwachting is, wat een zegen dat we zulke goede voorzieningen in Nederland hebben. Deze week had Jeanette het druk, veel patiënten bij de Outpatient Afdeling. Mijn patiënt vriendin Angeline herstelde goed en is ontslagen van het schip en ging naar het Hope Centre. Hieruit komt ze een paar keer per week naar de Outpatient Afdeling toe. Woensdag is het zover, om 1500 uur ga ik haar zien. Ik ben op tijd en om 1445 ben ik beneden op het dock en zoek Angeline en haar moeder. Niemand te zien, weer terug naar boven en bij de receptie krijg ik een berichtje dat de rest van onze reis zal beïnvloeden. “Your family called and it is urgent, please check your cabin”. Geen berichtje aan de deur van onze hut, maar wel gemiste oproepen op de telefoon van Jeanette van Jasper en Petra, onze neef en nicht. Dit voelde niet goed en na een aantal keren proberen, krijg ik Jasper aan de lijn: Otto (zijn vader) is ernstig ziek en opgenomen op de IC. De woorden wat er exact aan de hand is met Otto dreunen nog na in mijn hoofd, als ik de valreep afloop. Daar zitten ze, Angeline en haar moeder. Eén grote glimlach als ze me zien. Ik hou me groot en ga een tolk halen en spreek met hen. Eén, twee, drie, Iray, Roa, Telo, Frank, Mariska, Annemiek. Ze zegt me nog steeds prima na in het Nederlands. Wat een heerlijk kind. Haar wond geneest goed en ze ziet er goed en gelukkig uit. Wat is God toch groot. Wat gebruikt Hij de gaven van ons in dit land toch goed. Ik ben lijfelijk in het dock en in gedachten zit ik op de IC in Utrecht. De tranen duwen tegen mijn ogen aan en ik vraag de tolk Jeanette te gaan roepen. Vol verbazing, want ze is druk bezig, komt ze naar me toe en we gaan de Outpatient tent uit. Ik vertaal haar kort en krachtig wat de boodschap is uit Nederland. De grond verdwijnt onder ons en we vinden elkaar in ons verdriet. Het begin van een emotionele achtbaan. De vragen stormen door ons hoofd: wel naar huis, niet naar huis. Wat is er precies aan de hand, weten we dit zeker, wat zijn de mogelijkheden om te vliegen, wanneer moeten we dan weg, wat zijn de opties. Deze en vele vragen volgen elkaar op. Na goede gesprekken met de chaplaincy aan boord (waarvoor veel dank), na vele telefoongesprekken met het thuisfront, na talloze emails en gesprekken met de vliegtuigmaatschappijen en de alarmcentrale, besluiten we woensdag rond 2300 uur naar huis te gaan. Morgen om 0530 er weer uit, want de bus naar Tana, dat is in de volksmond de afkorting voor de hoofdstad Antananarivo, vertrekt om 0630 uur op donderdagochtend. Alles inpakken, wat moeten (eigenlijk kunnen) we nog overdragen? Wij gaan om 0200 uur naar bed en zijn al vele malen voor 0530 uur weer wakker. Als we bij de receptie komen hebben onze lieve vrienden alle bagage al in de bus gezet. Met een brok in mijn keel en vechtend tegen de tranen loop ik de valreep af. Wat is dit moeilijk. God, wat is Uw plan? Die vraag stellen we ons in de busreis heel vaak. Geen afscheid kunnen nemen van vele vrienden aan boord, van day-workers, van patiënten. Het doet, terwijl ik dit schrijf, nog steeds zeer. De situatie in Nederland met Otto verslechtert en de vraag die ons bezighoudt, zijn we op tijd om Otto nog te zien, doet soms veel emotie opwaaien. Na 38 uur landen we op Schiphol en onze lieve dochters halen ons op, snel naar huis en vanaf dat moment zijn we vrijwel onafgebroken in het ziekenhuis in Utrecht geweest. Net voor onze aankomst in het ziekenhuis is Otto aan de beademing gegaan. Hij wist van onze komst en slaapt. De woorden die hij met ons gesproken heeft voordat we weggingen dreunen nu nog na in mijn hoofd. Als we elkaar niet meer zien of spreken, dan ontmoeten we elkaar in de hemel. We will meet again………….Deze woorden zijn door vele van onze engels sprekende collega’s op de Africa Mercy ook uitgesproken. Wat een heerlijke geloofsgenoten. You have to go home now, but we will meet again……………
Onze droom kende een ander einde dan we ons hadden voorgesteld. Gods wegen zijn soms moeilijk voor ons te begrijpen en toch geloven wij hierin. Ik wil iedereen die met ons heeft meegeleefd, meegelezen en meegebeden van harte bedanken. Zonder jullie steun hadden wij dit niet gekund. Mogen wij jullie nu vragen om mee te leven met Otto.

Ik vind zelf steun in de woorden van mijn lijflied:
Stil mijn ziel wees stil (Opwekking – 717)

Stil mijn ziel wees stil,
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
in je beproevingen en zorgen.

God U bent mijn God
en ik vertrouw op U
en zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
vaste geest binnen in mij
die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
en dwaal niet af
dwars door het dal zal Hij je leiden
stil, vertrouw op Hem
en hef je schild tegen de pijlen van verleiding

God U bent mijn God...

Stil mijn ziel wees stil
en laat nooit los
de waarheid die je steeds omarmd heeft
wacht wacht op de Heer
de zwartste nacht
verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt

2x
God U bent mijn God...
Ik rust in U alleen.

We will meet again ………………..

  • 20 Maart 2016 - 23:49

    Achraf El Haik:

    Ik hoop dat je zwager beter gaat worden, heel veel sterkte en beterschap

  • 21 Maart 2016 - 06:42

    Marjotimmes:

    Wauw hoop dat alles goed gaat en wens jullie veel sterkte

  • 21 Maart 2016 - 08:43

    Rini Berkhout:

    Jan en Jeanette, wens jullie veel sterkte in deze moeilijke situatie.

  • 21 Maart 2016 - 13:48

    Karin Nijland:

    Tsjonge dat is een ander einde dan verwacht. Wens jullie veel sterkte toe de komende tijd.

  • 21 Maart 2016 - 16:08

    Janny:

    Jan en Jaennet,
    Wat een verandering in jullie leven.Ik denk gelijk terug aan ruim 10 jaar geleden,toen jullie voor mij zo'n grote steun zijn geweest. Nu is het eigen en dat is heel heftig.
    En ook alles wat je achter moest laten. Gelukkig mogen we weten dat God er zal blijven en daar verder zal helpen door degene die bij Mercy hun werk doen.
    Voor jullie en de familie zal ik bidden en vragen om hulp en kracht.
    Heel veel sterkte en een lieve groet,Janny.

  • 21 Maart 2016 - 16:57

    Patricia:

    lieve Jan en Jeanette,

    Ik wens jullie en jullie familie heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.
    Groetjes Patricia

  • 21 Maart 2016 - 18:14

    Caroline:

    Wat een verhaal... Heel veel sterkte toegewenst en wij bidden jullie Zijn Shalom toe in deze situatie. Jawhe Rapha heeft het leven van je zwager in Zijn machtige handen. Hij kan het onmogelijke mogelijk maken. Caroline

  • 21 Maart 2016 - 22:49

    Nel En Willem:

    Beste Jan en Jeanette wij wensen jullie veel sterkte toe in deze moeilijke dagen. Wat jammer dat jullie op deze manier deze mooie missie hebben moeten afbreken. Uit de reisverslagen blijkt dat jullie er met hart en ziel voor gingen. Petje af.

  • 22 Maart 2016 - 09:35

    Astrid Van Drenth:

    Beste Jan en Jeanette, ik bid jullie en jullie familie Gods nabijheid, kracht en liefde toe in deze moeilijke tijd!
    Heel veel sterkte, groeten Astrid van Drenth

  • 23 Maart 2016 - 09:54

    Wim En Lizette Van Vianen:

    Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd.
    Wim en Lizette

Tags: Gebed, Droom, Otto, Again

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Nederland, Utrecht

Onze varende ziekenhuis reis

20 Augustus 2012 waren we 25 jaar getrouwd en we vierden dit bij Zomertijd op het strand. Als kado voor ons huwelijksfeest hebben we giften gekregen van onze lieve familie en vrienden om onze droomreis te gaan maken: samen meewerken als vrijwilliger op de Africa Mercy in Afrika.

Recente Reisverslagen:

03 Januari 2017

Tot het uiterste gaan en een Gelukkig Nieuwjaar

20 Maart 2016

We will meet again................

14 Maart 2016

Het was een heftige week

07 Maart 2016

Een, twee, drie!

29 Februari 2016

Rusten is goed!
Laatste Verslag uit:
Nieuwerkerk a/d IJssel - Nederland
Jan & Jeanette

Wij zijn Jan & Jeanette Hoegee, 28 jaar getrouwd en we hebben 3 mooie kinderen, 1 jongen Frank en 2 meiden, Mariska en Annemiek. We gaan in 2016 samen op reis naar Madagaskar, waar we onze "werelden" van het varen en het ziekenhuis bij elkaar gaan brengen op de Afrika Mercy. Een mooie wens en droom die voor ons uitkomt om mensen te helpen in nood en genezing te brengen, daar waar het hard nodig is in deze wereld.

Actief sinds 18 Dec. 2015
Verslag gelezen: 1123
Totaal aantal bezoekers 13933

Voorgaande reizen:

10 Februari 2016 - 18 April 2016

Onze varende ziekenhuis reis

Landen bezocht: