De eerste week
Door: Jeanette
Blijf op de hoogte en volg Jan & Jeanette
20 Februari 2016 | Madagascar, Toamasina
Lieve mensen,
Hier een verslag na onze eerste “vrije dag” . Na ons vorige verslag heb ik donderdag en vrijdag hard gewerkt. Het is bij out-patients heel druk. De voorafgaande weken zijn er veel plastische operaties geweest en die patienten zijn inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis en verblijven nu in het Hope Center. Zij komen daarna nog lange tijd op controle bij out-patients. Het zijn vaak brandwonden die vreselijke contracturen (vergroeiingen) hebben ontwikkeld doordat hun spieren intrekken na een brandwond. Hier worden de spieren losgemaakt en d.m.v. stukken huid (donorhuid) van hun eigen been of arm transplantaties van huid ingezet zodat er weer ruimte ontstaat om hun armen en benen te bewegen op de normale manier. Hele intensieve wondverzorging en therapie is nodig om hun huid netjes te laten genezen en hun functie van arm en been weer terug te krijgen. Ik zal de volgende keer weer een andere groep patienten beschrijven anders wordt het voor de niet-medici onder de lezers te saai ben ik bang. Inmiddels ben ik een beetje gewend aan het scheepsleven en aan mijn team.
Vrijdagavond was het zover, wij gingen van boord. Ik werd opgehaald door Jan in mijn tent omdat het al ver na werktijd was (maar wij hadden een computerprobleem en konden niet afsluiten). Ook hier werkt de servicedesk zoals thuis. Je belt en wacht verder af. Uiteindelijk zijn wij om 17.30 uur maar weggegaan van de afdeling en inmiddels kregen wij van onze busfamilie(degenen waarmee wij van Antananarivo naar het schip zijn gereisd) een verzoek om te gaan eten in de stad. Spannend!! Wij zijn erg gewaarschuwd om de stad in te gaan. Als het hier donker wordt, is het niet veilig en wij moeten om 21.00 uur al binnen zijn (dat is voor Jan en mij wel erg lang geleden). Wij wilden wel graag van boord, want geloof mij. Wakker worden met 450 mensen en dan de rest van de dag elkaar overal tegenkomen is best druk. Wij gingen lopen naar de havenpoort (ongeveer 10 minuten lopen) en vandaar met de Tuk Tuk naar een Frans restaurant. Tuk tuk zijn een soort karretjes met motor met 1 chauffeur die ongeveer 10 km/uur gaat. Wij mogen niet met de tuk tuk met fietsers want die worden nogal eens overvallen en die met de motor kunnen harder wegrijden (geruststellende gedachte ;-) ). Wij hebben lekker gegeten; geen rijst, krijgen wij nl. elke dag en geloof het of niet; Ik verlang soms naar een gewone nederlandse aardappel.
Vannacht hebben Jan en ik 11 uur geslapen, zo moe waren wij van het werken. Voor mij is 5 dagen werken echt veel. Je staat iedere dag om 6.30 uur op en bent tot s`avonds vaak in de weer. Ook het Engels praten is echt vermoeiend voor mij. Moet je eens proberen om een rapport te schrijven in het engels over een wond, die licht pussig vocht verliest, natte wondranden heeft, net iets teveel groeiend weefsel vertoont en sommige plekken van necrotisch weefsel vertoont. Ik had de eerste dag 1 x een hele mooie wond; ik dacht dat is mooi dus ik schreef dat de wond beautiful was. Aan het einde van de dag kijkt de teamleider naar alle reporten van de ontslagen patienten en verzekerde mij dat ik dat niet kon schrijven. Een wond kon nooit beautiful zijn, maar wel healed of wel approximated etc. PFFFF
Waar Jan moe van is geworden kan ik niet helemaal uitleggen Hij zelf ook niet. Hij werkt nu bij 2 afdelingen; deck and engineering. Hij probeert al dagen uit te leggen wat het verschil is, maar dat blijft lastig voor mij. Hij is wel in zijn element; zeker toen hij afgelopen week de diesels mocht bijvullen. Zijn overall stonk weer zoals hij heeeeeel erg vroeger ook weleens stonk, naar benzine of zo. Het is wel erg relaxed in zijn afdeling want zij hebben iedere morgen meetings met gebed, zang, bijbelstudies en weet ik veel. Daarnaast drinken zij koffie, lunchen zo lang zij willen en s’middags weer tijd voor thee. Maar ik heb wel respect zoals hij schikt in zijn ondersteunende rol voor het ziekenhuis. Het is wel een gek idee dat hij in hetzelfde ziekenhuis als ik werk. In het Maasstad heb ik Dick van de Kraan. Als er iets kapot is bel ik die. Hier bel ik Jan en dan wordt het gemaakt.
Vandaag zijn wij voor het eerst samen op stap geweest. Jeh! Wij voelden ons vrij zeg. Heerlijk. Wij zijn naar Bazar Be geweest, Dat is een lokale markt met van alles en nogwat. Zoiets als de zwarte markt in Beverwijk maar dan armoediger. Het was erger dan ik had verwacht en wij zijn ook maar kort gebleven. Binnen de kortste keren hadden wij allemaal bedelende kinderen achter ons aan. Dan ga je niet met een goed gevoel iets kopen, dus na 4 lychees te hebben gekocht zijn wij weggegaan. Er hangt ook een onsmakelijke lucht omdat het vlees allemaal uitgestald hangt zonder koeling. Het is bedekt met vliegen en het fruit trekt ook veel vliegen aan. Wel mooi handwerk van riet gezien, dus wij gaan nog wel een keertje terug.
Daarna sushi gegeten bij een koreaans restaurant (ik weet niet waar zij hun vlees halen, maar ik geloof ook dat het beter is als ik dat niet weet). Het verbaast mij dat er toch een paar restaurantjes zijn waar je redelijk kunt eten zonder meteen ziek te worden.
Zelfs vanmiddag nog 10 baantjes in onze eigen zwembad gezwommen aan boord. Jawel er is op dek 8 een echt zwembad met ligstoelen. Daar lig je echt wel lekker rustig, maar je moet je heel goed insmeren. De zon heeft hier een hele hoge brandfactor en voor je het weet ben je verbrand. Ik schrijf veel te veel misschien, nou dan sla je maar een paar bloggen over. Ik schrijf ook veel van mij af. Ik droom door de week enorm raar. De een zegt dat het van de malariatabletten komt, de ander zegt dat het komt van alle indrukken. Ik denk beide. Ik denk dat ik in mijn dromen veel van de indrukken aan het verwerken ben.
Vanavond ben ik met Jan naar dek 7 geweest. Philipp, een van onze bus familie vrienden had de patienten van zijn afdeling meegenomen aan dek. Dat was heel bijzonder. De patienten waren heel blij ons te zien en ze wilden heel graag met Jan op de foto. Waarschijnlijk kwam het door de lengte, want Malagassi mannen zijn klein.
Zo ik ga afsluiten. Morgen gaan wij een dienst bijwonen op het Hope Center. Ik hoop veel van mijn patienten te ontmoeten daar en te kunnen bemoedigen. Zij zitten daar soms maanden, ver van huis en familie. Dank jullie wel voor alle reacties. Het doet ons zo goed. Iedere morgen als wij wakker worden, kijken wij eerst naar alle reacties.
Lieve groeten Jeanette
Hier een verslag na onze eerste “vrije dag” . Na ons vorige verslag heb ik donderdag en vrijdag hard gewerkt. Het is bij out-patients heel druk. De voorafgaande weken zijn er veel plastische operaties geweest en die patienten zijn inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis en verblijven nu in het Hope Center. Zij komen daarna nog lange tijd op controle bij out-patients. Het zijn vaak brandwonden die vreselijke contracturen (vergroeiingen) hebben ontwikkeld doordat hun spieren intrekken na een brandwond. Hier worden de spieren losgemaakt en d.m.v. stukken huid (donorhuid) van hun eigen been of arm transplantaties van huid ingezet zodat er weer ruimte ontstaat om hun armen en benen te bewegen op de normale manier. Hele intensieve wondverzorging en therapie is nodig om hun huid netjes te laten genezen en hun functie van arm en been weer terug te krijgen. Ik zal de volgende keer weer een andere groep patienten beschrijven anders wordt het voor de niet-medici onder de lezers te saai ben ik bang. Inmiddels ben ik een beetje gewend aan het scheepsleven en aan mijn team.
Vrijdagavond was het zover, wij gingen van boord. Ik werd opgehaald door Jan in mijn tent omdat het al ver na werktijd was (maar wij hadden een computerprobleem en konden niet afsluiten). Ook hier werkt de servicedesk zoals thuis. Je belt en wacht verder af. Uiteindelijk zijn wij om 17.30 uur maar weggegaan van de afdeling en inmiddels kregen wij van onze busfamilie(degenen waarmee wij van Antananarivo naar het schip zijn gereisd) een verzoek om te gaan eten in de stad. Spannend!! Wij zijn erg gewaarschuwd om de stad in te gaan. Als het hier donker wordt, is het niet veilig en wij moeten om 21.00 uur al binnen zijn (dat is voor Jan en mij wel erg lang geleden). Wij wilden wel graag van boord, want geloof mij. Wakker worden met 450 mensen en dan de rest van de dag elkaar overal tegenkomen is best druk. Wij gingen lopen naar de havenpoort (ongeveer 10 minuten lopen) en vandaar met de Tuk Tuk naar een Frans restaurant. Tuk tuk zijn een soort karretjes met motor met 1 chauffeur die ongeveer 10 km/uur gaat. Wij mogen niet met de tuk tuk met fietsers want die worden nogal eens overvallen en die met de motor kunnen harder wegrijden (geruststellende gedachte ;-) ). Wij hebben lekker gegeten; geen rijst, krijgen wij nl. elke dag en geloof het of niet; Ik verlang soms naar een gewone nederlandse aardappel.
Vannacht hebben Jan en ik 11 uur geslapen, zo moe waren wij van het werken. Voor mij is 5 dagen werken echt veel. Je staat iedere dag om 6.30 uur op en bent tot s`avonds vaak in de weer. Ook het Engels praten is echt vermoeiend voor mij. Moet je eens proberen om een rapport te schrijven in het engels over een wond, die licht pussig vocht verliest, natte wondranden heeft, net iets teveel groeiend weefsel vertoont en sommige plekken van necrotisch weefsel vertoont. Ik had de eerste dag 1 x een hele mooie wond; ik dacht dat is mooi dus ik schreef dat de wond beautiful was. Aan het einde van de dag kijkt de teamleider naar alle reporten van de ontslagen patienten en verzekerde mij dat ik dat niet kon schrijven. Een wond kon nooit beautiful zijn, maar wel healed of wel approximated etc. PFFFF
Waar Jan moe van is geworden kan ik niet helemaal uitleggen Hij zelf ook niet. Hij werkt nu bij 2 afdelingen; deck and engineering. Hij probeert al dagen uit te leggen wat het verschil is, maar dat blijft lastig voor mij. Hij is wel in zijn element; zeker toen hij afgelopen week de diesels mocht bijvullen. Zijn overall stonk weer zoals hij heeeeeel erg vroeger ook weleens stonk, naar benzine of zo. Het is wel erg relaxed in zijn afdeling want zij hebben iedere morgen meetings met gebed, zang, bijbelstudies en weet ik veel. Daarnaast drinken zij koffie, lunchen zo lang zij willen en s’middags weer tijd voor thee. Maar ik heb wel respect zoals hij schikt in zijn ondersteunende rol voor het ziekenhuis. Het is wel een gek idee dat hij in hetzelfde ziekenhuis als ik werk. In het Maasstad heb ik Dick van de Kraan. Als er iets kapot is bel ik die. Hier bel ik Jan en dan wordt het gemaakt.
Vandaag zijn wij voor het eerst samen op stap geweest. Jeh! Wij voelden ons vrij zeg. Heerlijk. Wij zijn naar Bazar Be geweest, Dat is een lokale markt met van alles en nogwat. Zoiets als de zwarte markt in Beverwijk maar dan armoediger. Het was erger dan ik had verwacht en wij zijn ook maar kort gebleven. Binnen de kortste keren hadden wij allemaal bedelende kinderen achter ons aan. Dan ga je niet met een goed gevoel iets kopen, dus na 4 lychees te hebben gekocht zijn wij weggegaan. Er hangt ook een onsmakelijke lucht omdat het vlees allemaal uitgestald hangt zonder koeling. Het is bedekt met vliegen en het fruit trekt ook veel vliegen aan. Wel mooi handwerk van riet gezien, dus wij gaan nog wel een keertje terug.
Daarna sushi gegeten bij een koreaans restaurant (ik weet niet waar zij hun vlees halen, maar ik geloof ook dat het beter is als ik dat niet weet). Het verbaast mij dat er toch een paar restaurantjes zijn waar je redelijk kunt eten zonder meteen ziek te worden.
Zelfs vanmiddag nog 10 baantjes in onze eigen zwembad gezwommen aan boord. Jawel er is op dek 8 een echt zwembad met ligstoelen. Daar lig je echt wel lekker rustig, maar je moet je heel goed insmeren. De zon heeft hier een hele hoge brandfactor en voor je het weet ben je verbrand. Ik schrijf veel te veel misschien, nou dan sla je maar een paar bloggen over. Ik schrijf ook veel van mij af. Ik droom door de week enorm raar. De een zegt dat het van de malariatabletten komt, de ander zegt dat het komt van alle indrukken. Ik denk beide. Ik denk dat ik in mijn dromen veel van de indrukken aan het verwerken ben.
Vanavond ben ik met Jan naar dek 7 geweest. Philipp, een van onze bus familie vrienden had de patienten van zijn afdeling meegenomen aan dek. Dat was heel bijzonder. De patienten waren heel blij ons te zien en ze wilden heel graag met Jan op de foto. Waarschijnlijk kwam het door de lengte, want Malagassi mannen zijn klein.
Zo ik ga afsluiten. Morgen gaan wij een dienst bijwonen op het Hope Center. Ik hoop veel van mijn patienten te ontmoeten daar en te kunnen bemoedigen. Zij zitten daar soms maanden, ver van huis en familie. Dank jullie wel voor alle reacties. Het doet ons zo goed. Iedere morgen als wij wakker worden, kijken wij eerst naar alle reacties.
Lieve groeten Jeanette
-
21 Februari 2016 - 08:26
Aad En Jacomine Van Iwaarden:
Beste Jan en Jeanet,
Wij genieten van jullie verslagen en kunnen zo een goed idee krijgen van jullie reis.
Heel erg mooi om te lezen dat jullie droom uit komt en fijn dat jullie inzet een echte bijdrage is om het leed te verzachten voor deze mensen. Fijn dat jullie nog enkele momenten samen hebben en een eigen hut. Wij zijn trots op jullie en wensen jullie Gods zegen en heel veel kracht en sterkte om deze zware taak te volbrengen. -
21 Februari 2016 - 08:39
Gerrit, Petra En Lars:
Ook wij genieten enorm van jullie verhalen oom en tante!! Wat een indrukken en vooral wat een ervaringen. Ik kan mij voorstellen dat "van je afschrijven" helpt en daar zijn wij weer blij mee. Bij thuiskomst over hele lange tijd is het haast onmogelijk om alles wat jullie hebben meegemaakt te vertellen en dan zijn er altijd nog de reisverslagen. Dus schrijf maar raak: voor jullie helpt het en wij genieten er van. Respect voor jullie. Ga zo door!! Veel liefs van ons! -
21 Februari 2016 - 08:51
Eric Vis:
Beste Jan en Jeanette,
Heel leuk om te lezen en ook heel herkenbaar. Ik zie het voor me! Mooi dat we op deze manier op de hoogte kunnen blijven van wat jullie allemaal meemaken. We wensen jullie een heel fijn en goed verblijf aan boord! Geniet van het werk maar ook van de rust. (Zelf ben ik bezig met de aanmelding voor november).
Hartelijke groeten van Eric & Carla. -
21 Februari 2016 - 10:42
Nicolette:
Hoi !
Met ingespannen adem weer jullie blog gelezen. Wat een avontuur. Sommige dingen herkende ik wel van deze zomer in China. Daar hing ook het vlees lekker in de buitenlucht terwijl het 26 graden was. Mensen wilde daar ook met je op de foto. Heb ik hier geen last van hoor haha !
Ik vind het heel leuk om jullie verhalen te lezen. Nog meer mensen trouwens. Ik deel het ook met onze tennismaatjes.
Veel succes !! Nicolette
-
21 Februari 2016 - 10:43
Henk En Corina Hoogendoorn:
Hi Jeamette en Jan,
Vol bewondering lezen wij jullie verslagen.
Wij hebben respect voor wat jullie allemaal doen voor de medemens.
Ik lees dat je heel veel brandwonden behandeld en ik vraag me af komt dit door de oorlogen of is het gekomen dat ze tijdens koken op hout of wat dan ook verwond zijn geraakt?
Hoor je wel eens wat over de oorzaken?
En wat jullie op die markten zien vliegen op het vlees enzovoort brrrr je durft bijna niet meer te eten daar! Ik denk dan ook dat jullie het leven hier in Nederland als zeer luxe gaan zien.
We klagen met zijn allen maar als je weet hoe sommige mensen op aarde moeten leven dan gaan we wel anders piepen!
We wensen jullie nog heel veel succes met de goede dingen die jullie doen!
Waarbij we weten dat god over jullie en iedereen op het schip waakt.
Lieve groetjes
Henk en Corina -
22 Februari 2016 - 08:26
Wim En Lizette Van Vianen:
Hoi Jan en Jeanette,
We vinden het heel leuk om via de blog te kunnen lezen wat jullie allemaal meemaken.
Ik kan me voorstellen dat het werk bij jullie best zwaar is met lange dagen en ook op de vrije dagen doe je nog ontzettende veel indrukken op.
Heel indrukwekkend allemaal. Zien jullie niet veel infecties onder de patienten en het personeel?
Wordt er bij jullie niet heel veel (profylactisch) antibiotica gegeven?
Door jullie blog te lezen zijn we weer bewust in welke luxe we hier in Nederland leven.
We hebben veel respect voor al hetgeen julle daar doen.
Heel veel success weer toegewenst en probeer zoveel mogelijk te genieten.
Veel liefs,
Wim en Lizette -
22 Februari 2016 - 22:00
Annemiek:
Wauw wat een verhaal weer zeg! Juist goed om alles van je af te schrijven mam, het is ook zoveel wat jullie meemaken. Vanaf hier is het wel lastig om je er echt iets bij voor te stellen, maar ik kan me indenken dat het heel bijzonder is. En juist leuk dat jullie zo veel schrijven, boeiend om alles te lezen! Ik mis jullie wel heel erg, de gezelligheid en lekker kletsen. Ben super trots, liefs xxx -
23 Februari 2016 - 14:07
Heleen:
Ha Jeanette,
voor het eerst jullie blog gelezen.
Ik krijg de indruk dat jullie in een compleet andere wereld leven nu! Wat een heftige indrukken!
Heel goed en fijn dat wij hier in ons luxe Maasstadzkh een beeld kunnen krijgen hoe het daar bij jullie aan toe gaat. Alle bewondering voor jullie allebei; hard werken, lange dagen, confrontatie met enorme armoede etc etc . Maar ook heel mooie en "blijmoedige" mensen ontmoeten als ik het goed begrijp.
Zo lief van je Jeanette hoe je er naar uitkijkt patienten van je te ontmoeten in een dienst om ze daar te bemoedigen. Ik hoop van harte dat jullie naast alle vermoeidheid ook de voldoening kunnen smaken van zoveel fantastisch werk.
Sterkte en alle goeds, we denken aan je en blijven je (jullie) volgen,
Heleen -
23 Februari 2016 - 14:49
Astrid Van Drenth:
Beste Jan en Jeanette,
mooi om jullie verhalen te lezen. Zo herkenbaar!
Prachtig dat jullie dit samen doen.
Gods zegen met jullie werk!
hartelijke groeten,
Astrid
Ps. tip; Ocean 501... heerlijk relaxed restaurant aan het strand.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
